श्रेष्ठ सिद्धिचरणकॊ सम्झनामा

श्रेष्ठ सिद्धिचरणकॊ सम्झनामा

जेठ २२, २०४९

कान्तिपूरी इतिहासको मुखदर्शक भई बग्ने

निर्लज्ज बाग्मती नदीको किनार,

राष्ट्रका इतिहास-गौरव-गहना सबै जलिजाने

पशुपतिनाथ प्राङ्गणकॊ आर्यघाट,

धुवाँइ रहेछ ।

अध्यारोँ  कोठामा उज्यालो किरण खोजिहिँड्दा,

आफ्नै चीसो  स्पर्शले पटकपटक झ्ल्यास्स भइरहँदा,

कठ्याङि्ग्रएछौ सायद कविवर !

परिवर्तनकारी तिम्रो असन्तुष्ट आत्मा

न्यानो पार्नका निम्ति अग्नीमाथि

निदाएछौ त्यसैले कविवर !

अध्यारोँ  हटाउन कोठाको  झ्र्याल खोल्नुपर्छ ।

सर्वप्रथम नागरिकहरूमा यो ज्ञान हुनुपर्छ

भन्दथ्यौ तिमी कविवर !

अनि जनजनमा चेतनाको  आग्लो

कलमको भुत्ते चुच्चोले उघारिहिँड्दा

थुनाएथ्यौ आफैलाई कविवर !

युगीन  आवश्यक्ता देख्ने थिए कयौँ  समकालीन, 

तर मुठ्ठी कसेर मुख फोर्नेमध्ये थियौ तिमी एक ।

राष्ट्रवादी भइकन 'राष्ट्रधाती' विल्लाको पहिरन !

अन्याय थियो । तर डिग्मिगाएन तिम्रो डेक ।

चारवटा पर्खालभित्र शरिर कैद भए पनि

अनन्त मगजभित्र आजात भई उड्दथ्यौ तिमी ।

परिवर्तन र समतामूलक समाज निर्माणका निम्ति

विशाल क्रान्तिको कल्पनामा डुब्दथ्यौ तिमी ।

२२ वर्षको उमेरमा तिमीले गोरखापत्रमा पहिलोपल्ट 'भूइँचालो' लेखेछौ

आज म २२ वर्षको उमेरमा तिमीप्रति श्रध्दाञ्जली लेख्दैछु ।

नाती उमेरको कवL भावना

समर्पित छ तिम्रो भव्य १०१ औँ जन्मोत्सवमा ।

तर म मेरी भावनालाई

श्रीङ्गार र आभूषण दाइजो दिएर

दुलहीपहिरनमा चिटिक्क सजाई

ससांरिक प्रश्सांसगँ विवाह गराइदिदैँ  छैन,

त्यसकारण यहाँ कुनै भोजभतेँर छैन ।

जन्मोत्सव खुसियालीमा नाँचगाँन, रमझम छैन ।

छ त केवल सरल भावना ।

मात्र  मात्र  मात्र भावना ।

आज तिम्रो भौतिक उपस्थिती हाम्रो माझमा छैन ।

खुसी मान युगकवी

दुई दशकअघि नै देहत्याग गर्यौ ।

तिमीले प्रेम गरेकी, चाहाना गरेकी क्रान्ती

जघन्यतवरले पुनः एकपटक बलात्कृत हुदैँ गरेको द्रृश्य

तिमीले देख्नु परेन ।

तिमीले देखेका  द्रृश्यहरूमा तिम्रा समकालीन दोषी थिए

तर यो पटक मुटू पोल्ने कुरा यो छ

अहिलेका दोषीहरू तिम्रा छोरापुस्ता छन् ।

नालायक पुस्ताका धृणित पात्रहरू

क्रान्ती बेचिरहेका छन्

र उनी प्रत्येक निमेष बलात्कृत छिन् ।

तिम्रो मृत्युदेखि आजसम्म आइपुग्दा

हजारौँ  शहिदहरूले क्रान्तीको ज्वालामा

प्राण आहुती दिइसकेका छन्

तर अझै पनि परिवर्तन र समतामूलक समाज

शून्य छ ।

सूदूर छ ।

हिजो तिमीले लेखेका युगपरिवर्तनकारी कविताहरूका रूप पढिन्छन्,

स्वरूप पढिन्छन् ।

तर भ्रष्टाचार र दुष्टाचारमा चुर्लुम्म डुबेको बाबुपछिको पुस्ता

बुझ्दैनन् सार ।

बूझ्दैनन् मर्म ।

भौतिकतावादको तलाउमा चोबिएर क्षणिक प्राप्तीले स्नान गर्छन्

अरूलाई दोषी देखाएर आफूलाई ओबानो ठान्छन्,

अनि सबै मिली उत्सवमहोत्सवको वाहाना बनाई

किनारामा बलात्कृत चेलीको रमिता हेर्छन् ।

कहिलेसम्म ?

कहिलेसम्म ?