गहिरो दहको किनारमा

“ज्या !”
मूल सडकमा
अनेक सुरले
ढ्याकढ्याक उफार्दै हिँडेको टेनिस बल
किनाराको फोहोर नालीमा खसेपछि
बच्चोको मुखबाट रुन्चे आवाज आउँछ ।

बडो सङ्घर्षले किनेको बल थियो त्यो ।
बाबाको गोजी थोरै काटेको,
मन्दिरको भेटी पुजारीले नदेख्ने गरी टिपेको,
आफ्नो सिसाकलम साथिलाई बेचेको,
हप्तौँको खाजा खर्च कटाएको,
आमालाई धुइँपत्ताल पिरोलेको,
दुई रूपैँया पसलेले बल्लबल्ल मरेर छुट दिएको !

रातो थियो बल । हरियोभन्दा रातो बलियो भनेर किनेको ।
साह्रो थियो बल । गिलो भन्दा साह्रो मजा भनेर किनेको ।
प्यारो थियो बल, जिवनमा पहिलो खेलौना आफ्नोलागि आफैँले किनेको ।
खस्यो नालीमा त्यही बल, आँखैअगाडी बग्दै गयो ।
आँखैअगाडी त्यही बल नालीनाली बल बग्दै गयो,
बच्चो किनारकिनार दगुर्दै पछि लाग्यो ।

सानो नाली ठुलो नालीमा मिसियो ।
ठुलो नाली गहिरो दहमा मिसियो ।
किनारकिनार हिँडेको बच्चो केटो भयो,
तन्नेरी भयो,
बैँसको भयो ।

त्यो गहिरो दहको किनारमा अझ छ ऊ ।
रातो बलको ढ्याकढ्याक सम्झेर टोलाइ रहेछ ।