शब्द महीमा

शब्दहरूमा रोएको छु ।
भविष्यमा,
अतीतमा,
यताउता,
पेण्डुलमझैँ गरिरहँदा
आँखाबाट छछल्किएर
त्यसैले कति कविताहरू कोरिए होला ।

अस्पतालको इमेर्जेन्सी वार्डभित्र
लगिदैँ गरेको विरामीको
एकै क्षणको मुस्कान
सापटी लिएर
भावनाहरू श्रृङगारेको छु
र त कथिए होला
कल्पनाहरू
कथाका रूपमा ।

शब्दैहरूमा सधैँ देखेको छु
जगतका वेदनाहरू ।
शव्दैहरूमा सुनेको छु
महानता, सुन्दरताहरू ।

शब्दै बाच्छन्
नाच्छन्, गाउँछन्,
शब्दै हरेक राता
बाझ्छन्, जुध्छन् ,
शब्दै राक्षस, शब्दै देवता भइदिन्छन् ।

निष्ठूरीको नाम पनि,
प्रियतमको मात पनि,
मनभित्रका कुनाकुनामा
शब्दकै आकृतीमा,
यदाकदा कोरिएका हुन्छन् ।

शब्दमै भोगेको छु
वर्तमानले भुतालेर बेजतीको हिलोमा पछारेको बेला
नखुकिनारमा अबेर रातीसम्म बसेर
शब्दैले धोएको छु ।

पढिएलान् भन्ने आशमा
रक्तिम भई शब्दैमा बगेको छु,
छरपष्ट व्यथित पानाहरू
यथावत राखी
थप पानाहरूमा
अझै
रगताम्मे शब्दहरू नै छाद्दैछु





पढिएलान् र ?



साच्चैँ ?



हा ! हा ! हा !