भर्खर निदाएको मात्र थिएँ

 भर्खर निदाएको मात्र थिएँ

हिजो मध्यरातमा आँधी हुरी चल्यो,

डाङ्डाङ्, डुङ्डुङ्, हार्र, हुर्र !

ढोका नलगाई सुत्ने बानी आफ्नो,

हुरी सरासर भित्रै !

पहिला भान्सा कोठामा पस्यो ।

तीन दिनदेखि नजलेको चुल्हो,

ढुसी उम्रिसकेका उब्रेपाब्रे,

जुठाभाँडा असरल्ल भुइँभरी,

साङ्लालाई मनपरी भतेर,

पानी खान्छु भन्दा समेत चोक्टै चोक्टा ।

रिसले हुन्हुनिँदै हुरी

मेरो अध्ययन कोठामा छिर्यो ।

रहरले भित्ताजत्रै बनाएको

मभन्दा आधा उमेरको मेरो बुक-सेल्फ,

जस्को पनि आधा उमेर खुब सक्रिय बित्यो

र रित्तिन थालेको भर्खरभर्खर थियो,

मिहिन दृष्टिले केलायो ।

निष्प्रभावित मुद्रामा दाह्री कन्याउदै

थ्याच्च मेरो कुर्सीमा बस्यो,

कब्जियतले ग्रसित भएर थला परेको मेरो नोटबुक

टेबलबाट टिप्यो, टक्टकायो र पल्टायो ।

पहिलो पानामै ओठ चेप्र्यायो, कन्चेटी कन्यायो,

तर थप पाना कविताहरू पनि खरर्र पल्टायो ।

देब्रे हातको नाडी बटारिनु नै थियो, अहिल्यै कि एकछिन,

हस्याङ्फस्याङ्, जुरूक्क उठ्यो,

दाहिने हातले नोटबुक भँइमै छोडिदियो,

खुला रहेको झ्यालको खापालाई ढ्याप्प लगाइदियो

र फन्किएर कोठा बाहिर निक्लियो ।

यता म सुत्ने कोठामा पनि आउँछ

र त्यसलाई घोक्रयाएर

त्यो सगँबाट लय लुटी राख्छु

र घर फोर्दै हिँडेको आरोपमा थुनाइदिन्छु

भन्ने योजनाले

त्यसलाई ढ्याप्पा दिन

ढोका पछाडी आग्लो अँठ्याएर

तयार थिएँ ।

मुला हुरी त मेरो कोठामा नछिरी सरासर गइदिरा' !