मैले वस्त्र फुकालिसकेको छु।

 ब्रह्माण्ड काँधमा बोकी हिँड्छ मानिस,

एक, दुई... ।

अन्तले अनन्त यसरी थामेको हुन्छ,

चाङमाथि चाङ, खापमाथि खाप,

असरल्ल,

एक, दुई... ।

कति पत्र पहिल्याउन सक्छौ तिमी,

तिमी आफै टाँसिएका छौ अनन्तभरी ।

यो माटोभरी, ढुङ्गाभरी,

यो पानीभरी, हावाभरी,

मेरो मनभरी, शरिरभरी ,

कति पत्र पहिल्याउन सक्छौ तिमी ?

तिमी आफै टाँसिएका छौ अनन्तभरी । 

सङ्गीत तिमीले चोरेका थियौ पक्षींहरूको ।

ती पंक्षीहरू अझै उस्तै गाउँछन्,

आउँछन् मेरो झ्यालबाहिर, उफ्रन्छन्, नाच्छन्

यीनकै नृत्य पनि त तिमीले चोरेका थियौ ।

अनाम जङ्गली फूलहरूका सुगन्ध

र फलहरूका स्वाद तिमीले चोरेका थियौ

ती पंक्षीहरू सँगसगैँ बथानमा हौसिएर 

चोरेका पनि थियौ शारदीय तेज

र त सम्भव छ तिम्रो सौन्दर्य

र नै त सम्भव छ मेरो प्रेम !

तिम्रो इतिहास मलाई रहस्य,

मलाई अध्ययन, मलाई रूचि

जति पर जान्छौ तिमी, त्यती वर तानिन्छौ वस् !

मैँले आँखा चिम्लिसकेको छु

मैले वस्त्र फुकालिसकेको छु।