भविष्यको मृत्यु

विगत मरेकै ठीक, तर मर्दैन,
वर्तमान भइदिन्छ, र थाक्दैन ।

हिजो एकजना भाइलाई धेरै पछि भेटेको थिएँ,
घाटमा,
चकमन्न कालो मध्य रातमा ।
उत्तिकै सालीन थियो, उत्तिकै इमान्दार,
फेरिएकै रहेनछ ऊ, मृदुमुस्कान क्या सान्दार !
भन्थ्यो, “दाइ, भविष्य अस्ती म¥यो नि
थाहा पाउनुभो ?
यहीँ ठाउँमा दाहसंस्कार ग¥यौँ हामीले
क्या रुवावासी भो !”

मैँले जीब्रो टोकेँ, “हो र ?”

“हो दाइ,” उसले भन्यो, “हो, अस्ती मर्ने त्यो भविष्य नै थ्यो ।”

असीम त्रासले मलाई खल्र्याप्पै निल्यो,
र पसिनापसिना भएर मैँले सोधेँ, “भविष्य मरेकै हो त भाइ ?
अब के हुन्छ ?”

“केही हुदैँन दाइ,” शान्त थियो ऊ,
“दुई दिन पीडा हुन्छ,
त्यसपछि सब ठीक हुन्छ ।”

“हो र भाइ, सब ठीक हुन्छ ?” म आश्वस्त हुन खोजेँ ।

“हो दाइ, सब ठीक हुन्छ,
बिर्सेको विगत नै वर्तमान हुन्छ,
यसै पनि भविष्य हाम्रो कहिल्यै थियो र दाइ ?”

“हो है,” मँ हाँसेँ
र ऊसगँ दुईचार चुरोट समय बेप्रसङ्गी बात मारेर
घर फर्किएँ ।

ऊ धूवाँ बन्यो,
जहाँबाट आएको थियो, त्यही गयो ।