रोकिदे

कति पर्छस् ए अलच्छिना पानी, रोकिदे, 

अङ्कुसे-बीड कालो छाताको ओत भो अपुग् । 

ती मकै पोल्न बसेकी बहिनीको आगो निभाइस् ।

हाँडिघोप्टे, मुसल्धारे दर्किएर परिश्रमी पेटमा लात्ती हानिस् ।

चोकमा मान्छे उभिन्थेँ, यसो गफिन्थेँ । 

बहिनी छड्के निहुरिएर आगो हम्किन्थिन् ।

फू फू फुक्दै भुङ्रोमाथि घोगा घुमाउथिन्,

यताउती मस्किन्थिन्, खोस्टा नङ्गाउथिन् ।

दृश्यले मकैचरी भोकाउथेँ ।

व्यापार हुन्थ्यो ।

बहिनी दुई पैसा समाउथिन् ।

खर्च पुग्थ्यो ।

थोरै जोगिन्थ्यो ।

स्याहर्नलाई वर्तमान छ, भविष्य छ ।

विगतले यसै नि पहिल्यै बेस्सरी थिचेको छ ।

कलिलो अनुहार, सिन्दुरपोते व्यवहार,

बोर्डिङ्मा छोरा, खाडीमा खसम, बुढा सासुससुरा

सहित कुरिरहेछ कलङ्कीको

सस्तो गल्लीभित्र महगोँ घरमा 

दुई कोठे डेराको 

भोको भान्छा ।

भोको छ पेट उस्को आफ्नै पनि, गह्रौ छ टाउको, 

निधारमा फेटा कसिछन्, सपना छ चार आना माटोको 

यही खाल्डो भित्र ।

हुन दे, रोकिदे, होस् तँ, छस् तँ, जान्यौ हामीले

पाप प्रकृतीलाई नि लागोस् पौरखीलाई सताए !

भो अब रोकिदे, 

विहानदेखि चार घोगा नि बेचेकी छैनन् ।