देशको गन्थन

 म कठोर ढुङ्गा भइसकेछु ।

काठको बाकसमा खाँदिएर

हिजो फर्केको बाईस वर्षे युवाको लाशले

मेरो हृदय विह्वल पार्न सकेन ।

भाडाको एउटै कोठामा

त्यो कान्छो छोरो हुर्काउन

हाडनङ्ग्रा एक्लै जुधेकी 

उसकी आमामाथि खसेको चट्याङ्ले

मेरो गाँसको आकार वा सङ्ख्या घटेन ।

कम्मरमा भिरेर गुच्चा खालमा आउने गर्थ्यो दाइ;

विहान, दिउँसो, बेलुकी

आमालेझैँ लिटो, टालो सुसार सबै उसैले गर्थ्यो ।

भाइको मृत्युको खबरमा

घोप्टी घोप्टी सासै अड्कने गरी

डाँको छोडेर खुब रोयो;

उसको चित्कारले मेरो निन्द्रा हरेन ।

विवाहको वाचालाई पर्खिरहेकी उसकी प्रेमिकाले

उसको तस्वीर टासिँएको ऐनालाई

दाहिने मुड्की हानेर फुटाइन्

र बगेको रगतले सिउँदो रक्तिम पार्दै

शिरानी च्यापेर बलिन्द्र धारा बगाइन् ।

चक्नाचुर भएको उनको सपनाको संवेदनामा 

एउटा फूल विहान 

गणेशको पाउमा चढाइन मैले;

म कठोर ढुङ्गा भइसकेछु ।

दशैँतिहार मुखमै आइपुगेको बेला

एउटा पुरानो चिनजान घट्यो, त्यति न हो,

नयाँले परिपूर्ती भइहाल्छ ।

अकाल मृत्यु भूगोलभित्रै अनगिन्ती, 

किन थप पीर, 

एक महिना 

केही हजार रेमिट्यान्स घट्ने'भो, त्यति न हो ।

अर्को विदेशिन ठीक्क छ लाइनमा एयरपोर्ट,

त्यो गइहाल्छ, पैसा पठाइहाल्छ, देश चलिहाल्छ,

किन सन्तप्त हुनु,

भावनामा बहेर कहीँँ हुन्छ ?