हुरी

भर्खर निदाएको मात्र थिएँ

हिजो मध्यरातमा आधोँ हुरी चल्यो,

डाङ्डाङ्, डुङ्डुङ्, हार्र, हुर्र !

ढोका नलगाई सुत्ने बानी आफ्नो,

हुरी सरासर भित्रै !

पहिला भान्सा कोठामा पस्यो ।

तीन दिन देखि नजलेको चुल्हो,

ढुसी उम्रिसकेका उब्रेपाब्रे,

जुठाभाडाँ असरल्ल भूइँभरी,

साङ्लालाई मनपरी भतेँर,

पानी खान्छु भन्दा समेत चोक्टै चोक्टा ।

रिसले हुन्हुनिदैँ हुरी

मेरो अध्ययन कोठामा छिर्यो ।

रहरले भित्ताजत्रै बनाएको

मभन्दा आधा उमेरको मेरो बुक-सेल्फ,

जस्को पनि आधा उमेर खुब सक्रीय बित्यो

र रित्तिन थालेको भर्खरभर्खर थियो,

मिहिन दृष्टिले केलायो ।

निष्प्रभावित मुद्रामा दाह्री कन्याउदै

थ्याच्च मेरो कुर्सीमा बस्यो,

कब्जियतले ग्रसित भएर थला परेको मेरो नोटबुक 

टेबलबाट टिप्यो, टक्टकायो र पल्टायो ।

पहिलो पानामै ओठ चेप्र्यायो, कन्चेटी कन्यायो,

र थप पाना कविताहरू खरर्र पल्टायो ।

देब्रे हातको नाडी बटारिनु नै थियो, अहिल्यै कि एकछिन,

हस्याङ्फस्याङ्, जुरूक्क उठ्यो,

दाहिने हातले नोटबुक टेबुलमै छोडिदियो,

खुला रहेको झ्यालको खापालाई ढ्याप्प लगाइदियो

र फन्किएर कोठा बाहिर निक्लियो ।

यता म सुत्ने कोठामा पनि आउँछ

र त्यसलाई घोक्रयाएर 

त्यो सगँबाट लय लुटी राख्छु

र घर फोर्दै हिँडेको आरोपमा थुनाइदिन्छु 

भन्ने योजनाले 

त्यसलाई ढ्याप्पा दिन 

ढोका पछाडी आग्लो अँठ्याएर 

तयार थिएँ ।

मूला हुरी त मेरो कोठामा नछिरी सरासर गैदि'रा ।